I had wanted to write about successful marketing companies for some time now. Not chronicling their history as much as sharing their secrets of success sprinkled with a few trivia and tidbits. While reading the Fortune magazine today, I spotted one such company that I thought could kick start this series. McDonald’s!

Though quintessentially American, McDonald’s has grown to be a 33,000 restaurant colossus spanning 118 countries with annual turnover of $77.4 billion. Of which, U.S contributes just $24.1 billion. The gargantuan size of the brand could be gauged by its turnover being more than KFC, Subway, Burger King, Pizza Hut and Taco Bell combined! Not bad for a company whose first day sales from its first restaurant in 1955 were a mere $366.12.

64 million people in 118 countries eat at its restaurants every single day! 80% of McDonald’s are operated by independent owners. Read franchisees.

Though the company had a successful first fifty years or so, the brand was stagnating by the turn of the century. To make matters worse, was the sudden demise of their then CEO and his replacement too having to resign since been diagnosed with cancer. During those troubled times stepped in Jim Skinner its current CEO who had started his career in 1962 working in a McDonald’s kitchen. In fact, this is one of the many reasons for the company’s success. Most of its top execs have worked on the shop floor and hence know the pulse of the consumer.

Skinner is a hands-on CEO who perennially checks on his restaurants and delegates powers lower down to make sure the giant organization doesn’t turn bureaucratic. Skinner is obsessed with satisfying customers, even if it comes at the expense of his own ideas and preferences. A few years ago the company did extensive research on new coffee-cup lids and came out with a version that customers liked but Skinner didn’t. Instead of overruling the research, like most CEO’s would have, Skinner approved the new design and, in the process, came up with his own solution: he keeps a stash of the old lids on hand when he drinks coffee!

McDonald’s is renowned for its spotless service delivered day in and day out. Not an easy task considering it has more than 1.7 million employees across the world. How do they manage? Training; and training in their own facility called Hamburger University near their headquarters at Oak Brook, Illinois, a western suburb of Chicago. This sprawling University is a 130,000-square-foot training facility training McDonald’s employees in the various aspects of restaurant management. More than 80,000 restaurant managers, mid-managers and franchisees have graduated from this facility majoring in Burgers and with an elective in French fries!

The other fascinating facet of McDonald’s is the speed with which it delivers its food. While the category is fast food, McDonald’s is even faster! R&D is constantly egged by marketing to come up with new dishes and it constantly does. But if the new product overly complicates the kitchen and slows deliveries, the product is not launched; period. This always doesn’t endear Skinner to his finance department. But he always sides with marketing and dismisses those objections with a simple comment: “I want to remind you that it’s harder to make money than it is to count it!”

As a side dish, pun intended, though not McDonald’s doing but symptomatic of its towering presence and influence, its Big Mac serves not just hungry mouths but eager economists too. Through the Big Mac Index! Developed by The Economist magazine a quarter century ago, the Big Mac index uses the price of McDonald’s burger in different countries to construct an informal (but surprisingly accurate) indicator of real exchange rate.

India, which makes a debut in the index a few years ago, was found to have one of the most undervalued currencies vis-a-vis the dollar – even more than the Chinese Yuan. That is some fast food for thought!

McDonald has been growing at more than 5% in U.S and much more across the world. In a slow economy, that’s speedy growth from a fascinating fast food company!

CEO Skinner is now 66 years old and people keep asking him when he is going to retire. His response: ‘When I run out of my old coffee-cup lids’!

பிள்ளையார் சுழி கட்டுரையை துவங்குகிறேன். மார்க்கெட்டிங் பற்றி, ப்ராண்டிங் பற்றிப் பேசப் போகிறோம். பெரியயயய டாபிக். மெகா சீரியல் போலில்லாமல் மகா பயன் பெற சுருக்கமாய் பேசுவோம்.

அது என்ன, மார்க்கெட்டிங், ப்ரான்டிங் என்று தனித்தனியாய்? இரண்டும் வேறு வேறா?

மார்க்கெட்டிங்கின் ஒரு அங்கம் தான் ப்ராண்டிங். முக்கியமான அங்கம். புடம் போட்ட தங்கமாய் ப்ராண்ட் மிளிர செய்ய வேண்டிய அனைத்து செயல்களுக்கும் ப்ராண்டிங் என்று பெயர். இன்று மார்க்கெட்டிங் பற்றி மட்டும் பார்ப்போம்.

முதலில் மார்க்கெட்டிங் என்றால் என்ன என்பதிலேயே பலருக்கு குழப்பம். விற்கும் கலையே மார்க்கெட்டிங் என்று பொதுவாய், சுருக்கமாய் கூறுபவர் உண்டு. நீங்களும் அந்த ரகம் எனில் எனது ஆழ்ந்த அனுதாபங்கள்.

மார்க்கெட்டிங்கும் விற்பனையும் வேறு வேறு. இரண்டிற்கும் ஸ்நானப் ப்ராப்தி கூட கிடையாது. இன்னும் சொல்லப் போனால் சேல்ஸ் என்ற ஒன்றை தேவையில்லாமல் செய்யத்தான் மார்க்கெட்டிங். இதை நான் கூறவில்லை. ’பீட்டர் ட்ரக்கர்’ என்ற நிர்வாக மேதை பல வருடங்களுக்கு முன்னேயே கூறிவிட்டு போயிருக்கிறார். அவர் கூறியதை கேட்கத் தான் ஆளில்லை.

ட்ரக்கர் கூறியதன் சாரம்சம் இது தான்: ‘மார்க்கெட்டிங்கின் குறிக்கோள் சேல்ஸை தேவையற்றதாக ஆக்குவது. வாடிக்கையாளர் தேவையறிந்து அதற்கேற்ற பொருளை திறம்படச் செய்து, அவராகவே பொருளை வலிய வந்து வாங்க செய்வதே மார்க்கெட்டிங். இதைச் செய்துவிட்டால், பிறகு நாம் செய்யவேண்டிது அப்பொருளை தேவைக்கேற்ப தயாரித்து, தாராளமாக வினியோகம் செய்து, கடைகளில் கிடைக்க செய்வது மட்டுமே.’

இதில் சேல்ஸ் எங்கிருந்து வருகிறது? வாடிக்கையாளர் தேவையறிந்து அதை பூர்த்தி செய்துவிட்டால் சேல்ஸ் என்பதே தேவையில்லையே. வாடிக்கையாளர் தேவையை போட்டியாளர்களை விட திறம்பட தீர்த்துவிட்டால் விற்பனை என்பதை கற்பனை செய்து கூட பார்க்க வேண்டாமே! அது தானாக நடந்தேறுமே.

தமிழ் பெண்கள் சீயக்காயை காலம் காலமாக தலையில் தேய்து வந்தார்கள். அது நுரைக்காது. தேய்த்து குளிப்பது சிரமம். இருந்தும் வெள்ளிக்கிழமை தோறும் சீயக்காயை சீண்டாமல் இருந்ததில்லை. ஷாம்பு உபயோகிக்க ஆசை தான். ஆனால் அதில் கெமிக்கல்ஸ் அதிகம் இருக்கும் என்ற பயம். ஷாம்புவை உபயோகித்து தொலைத்து அது தலையில் எண்ணெய் பிசுப்பையும் அழுக்கையும் போக்கி கூடவே தலைமுடியையும் சேர்த்து போக்கிவிடுமோ என்ற கவலை.

இதை தெளிவாக உணர்ந்து அந்த கவலைக்கு தீர்க்கமான முடிவாய் வந்தது ‘மீரா’ சீயக்காய் ஷாம்பு. சீயக்காயின் நற்குணங்களுடன் ஷாம்புவின் சௌகரியம் சேர்ந்து குளிப்பதை எளிதாக்குகிறேன் என்று தன்னை அறிமுகப்படுத்தியது. ‘வெள்ளிக்கிழமை மங்கலம் பொங்க மனம் மகிழ’ என்ற அழகான பாடலுடன் ஒரு தாய் தன் மகளிற்கு மீரா கொண்டு தலைக்குளியல் செய்வது போன்ற மனதை தொடும் வகையில் விளம்பரப்படுத்தியது. தமிழ் பெண்கள் ஒட்டு மொத்தமாக மீராவிற்கு ஓட்டு போட ஷாம்பு மார்க்கெட் தேர்தலில் வரலாறு காணாத வெற்றி பெற்றால் மீரா. வெள்ளிக்கிழமை தமிழக பெண்களைப் பொருத்த வரை மீராவின் கிழமையாக மாறியது. இன்று வரை மாறாமல் மிளிர்கிறது!

மீராவின் வெற்றி மார்க்கெட்டிங் வெற்றி தானே. இதில் சேல்ஸ் எங்கிருந்து வந்தது? மீராவை தயாரிக்கும் ‘கவின்கேர்’ கம்பெனி சேல்ஸ்மென் கடைக்கு சென்று விற்காவிட்டாலும் கடைக்காரரே பஜார் சென்று மீராவை வாங்கி வந்து கடையில்  அடுக்குவாரே. மீரா இல்லையென்றால் கடைக்கு வரும் வாடிக்கையாளர் அடுத்த கடைக்கு தாவி விடுவார் என்ற பயத்தினால் தானே அது!

ஆக, இங்கு சேல்ஸ்ஸை தேவையில்லாமல் செய்துவிட்டது மீராவின் மார்க்கெட்டிங். இதைத் தான் ட்ரக்கர் அன்றே தெளிவாகக் கூறினார்.

வாடிக்கையாளருக்கு தேவையில்லாத பொருளை உருவாக்கித் தொலைத்தால் அதை எத்தனை விமரிசையாக, விலாவரியாக விளம்பரம் செய்தாலும் அந்த ப்ராண்ட் விற்காமல் விபரீதத்தில் தான் முடியும். அந்த மாதிரி ப்ராண்டை அதன் சேல்ஸ் டிபார்ட்மெண்ட் என்ன தான் கடைக்காரர் காலில் விழுந்து மண்டி மன்றாடி மாரடித்தாலும் விற்பது கடினம். விற்காத ப்ராண்ட் விக்கலெடுத்துக் கொண்டிருக்க வேண்டியதுதான். மார்க்கெட்டிங் செய்த தவறுக்கு சேல்ஸ் டிபார்ட்மெண்ட் பொறுப்பேற்க வேண்டியிருக்கும்.

’நெஸ்லே’ கம்பெனி ‘மைலோ’ என்ற பானம் அறிமுகப்படுத்தியது நினைவிருக்கலாம். அந்த ப்ராண்ட்டைத் தெரியும். அந்த ப்ராண்ட் வந்தது தெரியும். அது கோடி கோடியாய் விளம்பரப்படுத்தியது தெரியும். ஆனால், அந்த ப்ராண்ட் விற்க முடியாமல் விக்கி தவித்தது தெரியுமா? அது இழுத்து மூடி, போட்டு புதைத்தது தெரியுமா? அந்த இடத்தில் புல் முளைத்த கதை தெரியுமா?

மைலோ எவ்வகை பானம்? அது என்ன செய்யும்? அதன் பயன்கள் என்ன?

அது தெரிந்தால் வாடிக்கையாளர்கள் வாங்கியிருக்க மாட்டார்களா. ஃபாக்ட்ரி ஒன்று ஃப்ரீயாய் இருந்தது என்று ஒரு பானத்தை உருவாக்கி, பொழுது போகவில்லை என்று அதற்கு பெயர் வைத்து, பாக்கேஜிங் வடிவமைத்து, விற்க சேல்ஸ் டீம் இருந்தது என்பதற்காக அந்த ப்ராண்டை விற்க முயன்றால் மட்டுமே அது விற்று விடுமா?

வாடிக்கையாளரின் எந்த தேவையை இந்த பானம் பூர்த்தி செய்யும் என்பது கம்பெனிக்கே தெரியவில்லை. தெரிந்திருந்தால் அதை சொல்லியிருப்பார்களே. அது அவர்களுக்கே தெரியாத போது வாடிக்கையாளர்களுக்கு எங்கு தெரியப் போகிறது. பத்தாதற்கு வாடிக்கையாளர்களின் தேவையை பூர்த்தி செய்ய ஏற்கனவே ‘ஹார்லில்க்ஸ்’, ‘பூஸ்ட்’, ‘காம்ப்ளான்’, ‘போர்ன்வீட்டா’ என்று கலர் வாரியாக, சைஸ் வாரியாக, டேஸ்ட் வாரியாக ஏகப்பட்ட பானங்கள் சூடாக விற்றுக் கொண்டிருந்ததே.

பார்த்தார்கள் வாடிக்கையாளர்கள். மைலோவிற்கு ‘நோ தாங்க்ஸ்’ என்றார்கள். மொத்தமாய் அந்த ப்ராண்டை நிராகரித்தார்கள். எத்தனையோ சொல்லிப் பார்த்தது மைலோ. மோதிப் பார்த்து கடைசியில் முடியாமல் மூர்ச்சையானது. விற்க முடியாமல் தயாரித்த மைலோ முழுவதையும் நெஸ்லே கம்பெனியே குடித்து தீர்த்ததோ என்னவோ, நான் என்ன கண்டேன்!

மார்க்கெட்டிங் என்பது ஒரு செயல்முறை. ஒரு ப்ராசஸ். வாடிக்கையாளர் யார் என்று தெரிந்துகொள்ளவேண்டும். அவர் தேவையென்ன என்று புரிந்துகொள்ளவேண்டும். அந்த தேவையை பூர்த்தி செய்யும் வகையில் பொருளை தயாரிக்கவேண்டும். தயாரித்த பொருள் தரும் பயன் போட்டியாளர்கள் தராத ஒன்றாய் இருக்கவேண்டும். அட்லீஸ்ட் போட்டியாளர் பொருளை விட சிறந்ததாகவாவது இருக்கவேண்டும். இப்படி செய்வது தான் மார்க்கெட்டிங். இதை செய்யத் தான் மார்க்கெட்டர். இத்தனையும் திறம்பட செய்தால் சேல்ஸ் தேவையில்லை. ப்ராண்ட் தானாய் விற்கும். திகட்டும் அளவிற்கு தித்திப்பாய் விற்கும்.

பிள்ளையார் பிடிக்க குரங்காய் மாறும் என்பார்கள். பிள்ளையார் சுழி போன்ற மார்க்கெட்டிங் இல்லாமல் ப்ராண்டை பிடித்தால் குரங்காய் தான் முடியும்!

Do you know Clerihew? No, it’s not a brand or a company or an author of a marketing book. A clerihew is a four-line poem that pokes fun at the famous. It was invented by a British writer named Edmund Clerihew Bentley (1875 – 1956) and hence the name.

Clerihew’s mini verses have three rules:

  • They rhyme aabb
  • They are about a celebrity named in the first line
  • And they have no meter

Here is an example that should explain what Clerihew is and how the rules apply.

Actor Harrison Ford

Was feeling extraordinarily bored

So he grabbed his hat and picked up his bones

And starred in yet another Indiana Jones

Now, why am I talking about Clerihews? I just wanted to introduce this interesting concept so you can try your hand at it. To get you started here is one from me.

A mobile brand called Airtel

Decided to do something fatal

They ventured into DTH under the same name

And realized they were playing a losing game

There are doctors who don’t exercise!

There are policemen who don’t wear helmets!

And then there are B-Schools who don’t practice branding!

Why do the preachers of branding don’t practice it? Take the all-important facet of branding i.e., Positioning. How many B-Schools have actually positioned themselves? Here is a simple exercise. Think of any B-school; what comes to your mind when you thought of that name.

Yup, nothing!

Should B-schools position themselves?

Why not? And why shouldn’t they? They are selling a product; they are trying to differentiate themselves from one another; with increasing competition and the fickle nature of their rankings that seem to change every year, they need to stand for something in the student consumer minds. Read positioning!

If everything in life – products, places and people – can and should be positioned, why shouldn’t B-Schools?

Close Up means freshness.

Goa means beaches.

Rajinikanth means style.

Isn’t the whole objective of branding to make a product positioned on a workable and ownable platform and make it preferred over the generic? Doesn’t this apply to anything? Then why not B-schools? Or for that matter anything that can be marketed and merchandised?

B-Schools have become just a glorified commodity. Like mineral water. A category patronized and purchased for its generic benefits. Just as it is in the mineral water category, the B-school category has varying image and price point levels.

The top tier schools – the IIMs – form the first leg. Call it the Evian and Perrier club. What’s the difference between Evian and Perrier? As much difference as you can find among the various IIM’s!

Then you have the second-tier schools. Name them the Aqua Fina and Kinley club. How is Aqua Fina different from Kinley? The same way XLRI is different from a Narsee Monjee!

And the bottom rack of B-schools is filled with dime-a-dozen – a la the Bisleris. One as good or as same as the other. How do you differentiate one B-school from the other on this rack? Exactly the way you differentiate one Chinese face from the other. You don’t; and can’t!

You might remind me about Engineering, Arts & Sciences and Medical colleges not positioned themselves either. You might ask why I don’t accuse them as well.

What right do I have to ask them to execute branding and position themselves, when the preachers themselves don’t practice it?