அண்டை மண்ணில் வெற்றிக் கொடி நாட்டி வந்திருக்கிறோம். அடிபட்டு மிதிபட்டு ரத்தம் சிந்தியும் புறமுதுகு காட்டாது பகையோடு போரிட்டு எதிரியை பின்னங்கால் பிடறி பட ஓட விரட்டியிருக்கிறோம். சின்ன கோலியாத்கள் பெரிய டேவிட்டை நையப் புடைத்து திரும்பியிருக்கிறார்கள். அதிகம் அனுபவமில்லாத இந்திய கிரிக்கெட் அணி ஆஸ்திரேலியாவை வென்ற கதை உபன்யாசமாய் ஒலிக்கிறது. கங்காருகொண்டான் என்ற பட்டம் கொடுத்து ஆஸ்திரேலியபரணி பாடாதது ஒன்று தான் குறை.

புகழ் பாடுவது நியாயமே. உடம்பில் பட்டுக்கொண்டது சாதாரண அடியில்லை. அதை மீறி களத்தில் பெற்றது சாதாரண வெற்றியுமில்லை. முப்பதாறு ரன்களில் சுருண்டு, கைகால் எல்லாம் கழண்டு, இனவெறி பேச்சால் வெகுண்டு பெற்ற வெற்றி நம் பேரக்குழந்தைகள் காலம் வரை பேசப்படவேண்டியதே. இந்தியனாய் நமக்கெல்லாம் பெருமை. தமிழ் வீரர்கள் சேர்ந்து பெற்ற வெற்றியால் தமிழனாயும் பெருமிதம்!

’அனைவருக்கும் ஒரு பாடு பாடிவிட்டார்கள். நீயும் வந்துவிட்டாயா கிரிக்கெட் வெற்றி புராணம் பாட’ என்று புலம்பாதீர்கள். முதல் இரண்டு பத்தி நானும் இந்திய கிரிக்கெட் ரசிகன், அதன் வெற்றியில் மனமுருகுபவன் என்று காட்டவே. பெற்ற வெற்றிக்கு பின் படிக்கவேண்டிய பாடங்களும் தட்டி எழுப்ப வேண்டிய தவறுகளும் கற்றுக்கொள்ள வேண்டிய கஷ்டங்களும் இருக்க அதை யாரும் கண்டுகொள்ளாமல் இருக்கிறார்களே என்ற விசாரம் எனக்கு. என் கவலையை கடை பரப்பவே இந்த கட்டுரை.

கோச் ரவி சாஸ்திரி நீங்கலாக சென்றவரெல்லாம் ஆடும் அளவிற்கு ஆளாளுக்கு  அடி. ஆஸ்பத்திரிக்கு அன்றாடம் ஷேத்திராடனம். இந்திய ஃபிசியோக்கு ஆடுகளத்திலேயே ஆதார் கார்ட் தரும் அளவிற்கு அங்கேயே ஜாகை. இடுப்பு சுளுக்கு முதல் எலும்பு முறிவு வரை ஒன்று பாக்கியில்லை. மொத்த டீமும் செத்து பிழைத்திருக்கிறது. வீரத்தோடு ஆடியது பிரமாதம் தான். ஆனால் இத்தனை காலம் கிரிக்கெட் ஆடியும் பேஸ், ஸ்விங், பவுன்ஸ் என்றால் நம்மவர்கள் பாதாதிகேசமும் பட்டுக்கொள்ளாமல் ஆட இன்னும் பழகவில்லை என்பது மீண்டும் புரிகிறது. வெளிநாடு சென்று திரும்பும்போதெல்லாம் வேகப்பந்து வீச்சை எதிர்கொள்ளும் திறன் வளர்க்கும் வகையில் இந்திய பிட்சுகளை மாற்றவேண்டும் என்று பேசி அடுத்த வெற்றியில் அதை மறக்க பழகிவிட்டோம். ‘மறதி நமது தேசிய வியாதி’ என்று ‘சுஜாதா’ சொன்னது சரியே. ’பார்டர்-கவாஸ்கர் கோப்பை’ உள்ளிருக்கும் வியாதியை மறைத்துவிட்டது.

எனக்குத் தெரிந்து ஒலிம்பிக்ஸில் பங்கேற்க கட்சி மாநாடு போல் இந்தியாவிலிருந்து கூட்டம் செல்லும். அதற்கடுத்த பெரிய கூட்டம் இம்முறை ஆஸ்திரேலியா சென்றது. சகட்டு மேனிக்கு அனைவரும் ஆடும் அளவிற்கு வாய்ப்பு கிடைத்தது. குழந்தை பிறப்பு, கை முறிவு என்று சிலர் தாயகம் திரும்பியது கூட ஓகே. பாதி ஓவரில் கால் இழுத்து, கை சுளுக்கிக்கொள்வதை எந்த லிஸ்ட்டில் சேர்ப்பது? ஃபிசியோ, உதவியாளர் என்று இத்தனை பேர் இருந்தும் ஏன் நம்மவர்களுக்கு நடந்தால் இழுத்து, அமர்ந்தால் சுளுக்கு பிடிக்கிறது? ஐபிஎல் ஆடி ஆடி நாற்பது ஓவர்களுக்கு மேல் ஆடினால் நாக்கில் நுறை தப்புகிறதா. இதை பற்றி யாரும் பேசுவதில்லை. பெற்ற வெற்றி இந்த பிரச்சனையை பெட்டியில் போட்டு மூடிவிட்டது.

‘இந்திய அணிக்கு கோவிட் டெஸ்ட்டே தேவையில்லை. பேட்டிலிருந்து வரும் எதையும் அவர்கள் பிடிக்கமாட்டார்கள்’ என்றது ஒரு வாட்ஸ் அப் மீம்ஸ். பேட் என்றால் மட்டை மட்டுமல்ல வௌவாலும் என்ற அர்த்தத்தில் வந்த ஜோக். அது உண்மை என்பது போல் வந்த காட்சுகளை சோஷியல் டிஸ்டன்சிங் செய்து நம்மவர்கள் தாரை வார்த்தார்கள். வெண்ணெய் தின்ற கிருஷ்ணர்கள் கையிலும் தடவிக்கொண்டு வந்த காட்சுகளை வாங்கி வாங்கி விட்டார்கள். இந்த லட்சணத்தில் இந்த டீமுக்கு ஒரு ஃபீல்டிங் கோச் வேறு. இதைப் பற்றி இப்பொழுது பேசுகிறோமா? மூச். விட்ட காட்சுகளைப் போல் முக்கியமான இந்த விஷயத்தையும் கையில் வாங்காமல் கோட்டை விட்டோம்.

ரிஷப் பண்ட் பேட்டிங்கில் பின்னி பெடலெடுத்தார். இளங்கன்று பயமறியாத ஆட்டம். ஸ்டம்புக்கு முன்னால் நின்றால் கலகலக்கும் அவர் ஸ்டம்புக்கு பின்னால் நின்றால் டொடலொடக்கிறார். விக்கெட் கீப்பிங் என்றால் வீசை என்ன விலை என்று கேட்கிறார். அத்தனை பெரிய கீப்பிங் க்ளவுஸ் இருந்தும் ’வந்தது எல்லாம் தங்கிவிட்டால் இந்த க்ளவுசில் பந்துக்கு இடமேது’ என்று பேதாஸ் சாங் பாடும் ரேஞ்சிற்கு இருக்கிறது அவர் கீப்பிங். பாட்ஸ்மென் தானே பரிதாபப்பட்டு தன் காட்சை தானே பிடித்து அவுட் ஆனால் தான் உண்டு. பாதி பேட்டிங் பாதி கீப்பிங் என்பதெல்லம் பத்தாது, ஒன்று நல்ல பாட்ஸ்மெனாய் ஆடட்டும், வேறு கீப்பராய் தேடுவோம் என்று யாரும் பேசுவதில்லை. டவுன் அண்டரில் பெற்ற வெற்றி இல்லையா இந்த முக்கிய மேட்டரும் டவுன் அண்டரில் புதைக்கப்பட்டுவிட்டது.

விக்கெட் கீப்பரின் இன்னொரு பணி அம்பயர் அவுட் தராதபோது தர்ட் அம்பயரிடம் DRS கேட்பது. ரிஷப் பண்ட் அப்படி கேட்டால் இந்திய வீரர்கள் களத்திலேயே அவரைப் பார்த்து சிரிக்கிறார்கள். மாட்சை பார்க்கிறாரா என்றே சந்தேகம் வரும் அளவிற்கு இருக்கிறது அவர் DRS கேட்கும் அழகு. சரி, அனுபவ குறைச்சல் என்று விடலாம். அட ஒரு பேச்சுக்காவது குறை பற்றி அவரிடம் கூறவேண்டாமா. அதான் வென்றாகிவிட்டதே அடுத்த தோல்வியில் பார்த்துக்கொள்வோம் என்று இதையும் மறந்துவிட்டோம்.

சரி, கூற வந்த விஷயத்திற்கு வருகிறேன். ’கிழிந்தது போ, நீ இன்னும் விஷயத்திற்கே வரலையா’ என்று நீங்கள் கேட்பதை நம் ஃபீல்டர்கள் போல் ட்ராப் செய்கிறேன். வெற்றியில் குறை காண்கிறாய், ரோஜாவை விட்டு அதிலுள்ள முள்ளை பார்க்கிறாய் என்று நினைக்காதீர்கள். ‘காபா’ க்ரவுண்டில் மொத்த இந்திய டீமும் மூவர்ண கொடியை பிடித்தபடி நடந்த போதும், நம்மூர் நடராஜன் வெற்றிக்கோப்பை பிடித்தபடி நின்ற போதும் உங்களை போல எனக்கும் வகுடு எடுத்து வாரும் அளவிற்கு மயிர்கூச்செறித்தது. ஆனால் பெற்ற வெற்றி கற்கவேண்டிய பாடங்களை மறைக்கும் போது, மொத்தமாய் அதை நாம் மறக்கும்போது தான் சின்ன பிரச்சனைகள் வேக்சீன் இல்லாமல் வளர்கிறது. ’சண்டையில் தோற்றாலும் போரில் வெல்’ என்று ஒரு வாசகம் உண்டு. சண்டையில் வென்று போரில் தோற்கக் கூடாதே என்பது தான் என் கவலை.

கிரிக்கெட் ஆகட்டும், பிசினஸ் ஆகட்டும். சின்ன வெற்றிகளை கொண்டாடும் அதே நேரம் அதில் மறைந்திருக்கும் பெரிய பாடங்களை நாம் படிக்கத் தவறுகிறோம். வெற்றி மயக்கம் நம் கண்களை மறைக்கிறது. ஏனெனில் சின்ன வெற்றிகள் தான் பெரிய தோல்விக்கான விதைகளை வளர்க்கும் உரம். ‘நோக்கியா’ என்ற கம்பெனி ஞாபகம் இருக்கிறதா. சதா சர்வ காலமும் நம் பாக்கேட்டில் படுத்து இதயத்தோடு இழைந்த கம்பெனி. உலகில் நான்கில் மூவர் நோக்கியா ஃபோன் வைத்திருந்த காலம் உண்டு. அதன் வெற்றி மட்டுமே தலைப்பு செய்தியாயிற்று. அதன் குறைகளும் குற்றங்களும் குறுஞ்செய்தியாகக் கூட யார் கண்ணிலும் படவில்லை. அத்தனையும் ஒரு நாள் பிரவாகமாய் பெருக்கெடுத்து எரிமலையாய் வெடித்து சிதறி மொத்த கம்பெனியையும் புதைத்தது. அந்த அழிவு அரங்கேற அதிக காலம் எடுக்கவில்லை என்பதை உணர்ந்தீர்களா. நோக்கியா இன்று எங்கு நோக்கியும் ’நோ’ கியா!

ஒரு ஊரில் ’பிக் பஜார்’ என்ற கடை இருந்ததாம். ஊரெல்லாம் பிறந்து தெருவெலாம் வளர்ந்ததாம். பெரிய சைஸாம். ஊரே போற்றியதாம். அதனால் தானோ என்னவோ அதன் சிறிய ப்ராப்ளம்ஸ் யார் கண்ணிலும் படாமலே போனதாம். குறைந்த விலையில் பொருள் விற்ற கம்பெனியையே இன்று குறைந்த விலையில் மற்றவர் வாங்க லைன் கட்டுகிறார்களாம். தேவையா இந்த தலையெழுத்து!

‘காஃபி டே’, ‘ஜெட் ஏர்வேஸ்‘, ‘சுபிக்‌ஷா’ என்று கம்பெனிகளை அடுக்கிக்கொண்டே போகலாம். அவை அனைத்தும் ஒரு காலத்தில் வெற்றி கதைகள். அதன் வெற்றிகளை மட்டுமே பார்க்கத் தெரிந்த அவர்களுக்கும் மற்றவர்களுக்கும் அவைகளுக்குள் இருந்த பிரச்சனைகளை பார்க்க தவறினார்கள். தோற்ற பின் காரணம் தேடினார்கள்.

வெற்றி தரும் போதை இதைத் தான் செவ்வனே செய்கிறது. தோல்விக்கான விதைகள் விஷங்களாய் விதைந்திருப்பதை மறைக்கிறது. மறுக்கிறது. அந்த அரளி சைஸ் விதை தான் ஆலகால விஷமாய் வளர்ந்து கம்பெனியை கபளீகரம் செய்கிறது. எந்த ஃபிசியோ வந்தாலும் காப்பாற்ற முடியாமல் செய்கிறது. சின்னி கல்லு, பெத்த லாஸ்!

வெளி வெற்றிகள் கொண்டாடப்படவேண்டும். அதே நேரம் உள்ளிருக்கும் குறைகள் தேடப்படவேண்டும். தோல்விக்கு பின் போஸ்ட் மார்ட்டம் செய்கிறோம். காரணம் என்ன என்று கண்டுகொள்ள. வெற்றிக்கும் அதை செய்வது அவசியம். இந்திய கிரிக்கெட் அணி முதல் இந்திய தொழிலதிபர்கள் வரை விதிவிலக்கில்லாத விதி இது!

மை டியர் இந்தியன் டீம், நீங்கள் பெற்றது சாமனிய வெற்றியல்ல. என்ஜாய். ஓபன் தி பாட்டில். போதை தெளிந்து ஹாங்ஓவர் போன பின் உங்களிடம் சற்று பேச வேண்டும்!

இத்தனை காலம் ஆண்களிடம் பேசி அலுத்துவிட்டது. அப்படி பேசித் தான் என்னத்தை கண்டேன். அதனால் இன்று பெண்களை பற்றி கொஞ்சம் பேசலாம் என்றிருக்கிறேன்.

அதற்காக வெடுக்கென்று வேற சைட்டுக்கு போகாதீர்கள். பெண்களை பற்றி உங்களிடம் பேசலாம் என்றிருக்கிறேன். தொடர்ந்து படியுங்கள்.

அது சரி, எதற்காக யாராவாது வருகிறார்களா என்று அங்குமிங்கும் பார்த்துவிட்டு படிக்கிறீர்கள்? மணைவி வருகிறாளா என்றா? சார், பெண்களைப் பற்றி பேசப் போகிறேன் என்று சொன்னதென்னவோ வாஸ்வதம். ஆனால் நாம் பேசப் போவது பலான மேட்டர் பற்றி அல்ல, பிசினஸ் மேட்டர்!

சீப்பு, சோப்பு முதல் ரவா, கோதுமை வரை, வாஷிங் மெஷின் முதல் வேக்யூம் க்ளீனர் வரை பெரும்பாலும் விளம்பரங்கள் பெண்களை மட்டுமே மய்யப்படுத்துவதைப் பார்த்திருப்பீர்கள். எதோ பெண்கள் தான் எல்லா வேலையும் செய்வது போலவும், அவர்கள் தான் குடும்பத்தை பராமரிப்பது மாதிரியும் சித்திரிக்கப்படுகிறார்கள். குடும்ப பராமரிப்பை விடுங்கள். ஆண்கள் குளிப்பது கூட இல்லையா? பவுடர், ஷாம்பு போடுவதில்லையா? ஆண்கள் ஏன் விளம்பரங்களில் வஞ்சிக்கப்படுகிறார்கள்? ஒய் திஸ் ஓரவஞ்சனை?

விடை ரொம்ப ஈசி. பெரும்பாலான பொருட்களை பெண்கள் தான் வாங்குகிறார்கள். எந்த கடையில் வாங்குவது என்பதிலிருந்து எந்த ப்ராண்டை தேர்ந்தெடுப்பது என்பது வரை சர்வம் பெண்கள் கைங்கர்யமே. நம் வீடுகளில் பர்சேஸ் டிபார்ட்மெண்ட்டின் நிரந்தர முதல்வர் பெண்களே. அதனால் தான் மளிகை கடை முதல் சூப்பர்மார்க்கெட் வரை, ஃபேன்சி ஸ்டோர் முதல் ஜவுளி கடை வரை அதிகமாக தென்படுவதும் அவர்களே. ஆண்களை காண ஆசைப்படுபவர்கள் பெட்டி கடை வெளியிலோ அல்லது டாஸ்மாக் உள்ளேயோ பார்க்கவும்!

வீட்டிற்கு தேவையான பொருட்கள் பெரும்பாலானவற்றை வாங்குவது பெண்கள் என்பதால் அவர்களே விளம்பரங்களில் முக்கியத்துவம் பெறுகிறார்கள். இது நியாயமானது. ஒழிந்து போகிறது என்று விட்டுவிடலாம். ஆனால் ஏன் பொருட்களை விற்கும் கம்பெனிகளின் மார்க்கெட்டிங் துறை மற்றும் நிர்வாகத்தில் பெண்களை அதிகம் காண முடிவதில்லை? கடைகள் முதல் கம்பெனிகள் வரை முடிவெடுக்கும் அதிகாரம் உள்ளவர்கள் பெரும்பாலும் ஆண்களாகவே இருக்கிறார்கள். கம்பெனியில் வேலை செய்த நாள் முதல் மார்க்கெட்டிங் ஆலோசகனாய் இருக்கும் இக்காலம் வரை அபீஸ் கான்ஃபரென்ஸ் ரூமில் நான் சந்தித்த பெண்கள் மிக சொற்பமே. எனக்கு பயந்து பெண்கள் அந்த ரூம் பக்கமே வராமல் இருந்தார்களா என்பது பற்றி தகவல் இல்லை!

இந்திய திருநாட்டில் மட்டும் தான் இந்த இருட்டடிப்பு என்றில்லை. ஆனாளப்பட்ட அமெரிக்காவிலும் இதே கதி தான். ‘Fortune 500’ எனப்படும் அமெரிக்காவின் டாப் ஐனூறு கம்பெனிகளின் நிர்வாக போர்டில் இருக்கும் பெண்களின் எண்ணிக்கை 15 சதவீதம் தானாம். நம் கிராமங்களில் தான் இந்த கன்றாவி என்றால் கம்பெனிகளில் கூட பெண்களுக்கு கள்ளிப் பால் கொடுக்கப்படுகிறது பாருங்கள்!

’அய்யோ, சமுதாயத்தில் பெண்கள் சரிநிகர்சமானமாக பார்க்கப்படுவதில்லை, அய்யஹோ, ஏன் இந்த அடக்குமுறை, அடடா எதற்காக இந்த ஆணாதிக்கத்தனம்’ என்று கொடி பிடித்து கத்துவதல்ல இக்கட்டுரையின் நோக்கம். ஒரு மார்க்கெட்டராக இதை பார்க்கும் போது இந்த விஷயத்தின் அனர்த்தம் எனக்கு ஆச்சரியமளிக்கிறது. இதனால் நிகழும் தவறுகளை யாரும் கவனிக்காமல் இருப்பது அதிர்ச்சியளிக்கிறது.

பெண்ணின் மனதை புரிந்துகொள்ள முடியவில்லை என்று பள்ளி பருவதிலிருந்தே புலம்பி வருகிறோம். திருமணத்திற்கு பிறகு அதை புரிந்துகொள்ள முயல்வது  முடியாத ஒன்று என்று முடிவு செய்து அம்முயற்சியை மொத்தமாய் கைவிடுகிறோம். ஆபீசிலும் ஏன் இதன் முக்கியத்துவத்தை மறக்கிறோம்?

சொந்த மணைவியையே புரிந்துகொள்ள முடியாத மார்க்கெட்டர்கள் மற்ற பெண்களை எப்படி புரிந்து, அவர்கள் தேவையை அறிந்து தங்கள் ப்ராண்ட் வடிவமைப்பிலிருந்து பொசிஷனிங் வரை, பாக்கேஜிங் முதல் விளம்பரங்கள் வரை அனைத்தையும் செய்யமுடியும்? அவர்கள் ப்ராண்டுகளை வாங்கப்போவது பெண்கள் தான் என்ற பட்சத்தில் அவர்களை தங்களால் சரியாக புரிந்துகொள்ள இயலாது எனும் போது தங்களுக்கு உதவ மார்க்கெட்டிங் துறையிலும் நிர்வாகத்திலும் பெண்களை அல்லவா அதிகம் நியமிக்கவேண்டும்?

அதற்காக ஆபிசில் உள்ள ஆண்களை அடித்து துரத்துங்கள் என்று சொல்லவில்லை. பெண்களை மய்யப்படுத்தியே பல பொருட்கள் இருக்கையில் மார்க்கெட்டிங்கில், நிர்வாகத்தில் பெண்கள் பங்களிப்பு இருக்கவேண்டியதன் அவசியத்தை,அவசரத்தை அறிவுறுத்துகிறேன். பெண் மனதை இன்னொரு பெண்ணால் தான் புரிந்துகொள்ள முடியும் என்று சினிமா முதல் சீரியல் வரை சொல்கிறார்களே. யாரும் இதை மறுத்ததாய் தெரியவில்லையே. ஒரு வேளை இது உண்மையாய் இருக்கும் பட்சத்தில் மார்க்கெட்டிங் விளையாட்டில் அவர்களை அவசியம் சேர்த்துக்கொள்ள வேண்டுமே என்று ஆதங்கப்படுகிறேன்!

நமக்கு பெண்களிடம் எந்த குணங்கள் பிடிக்காதோ அவை தான் மார்க்கெட்டிங் பணி செய்ய அவசியமானவை, நிர்வாகம் செய்ய முக்கியமானவை. மார்க்கெட்டிங்கில் உள்ள பல ஆண்கள் மார்க்கெட், வாடிக்கையாளர், போட்டியாளர்கள் பற்றி அதிகம் தெரிந்து வைத்திருப்பது போல் நினைத்துக்கொண்டு அதிகம் கேள்விகள் கேட்டுத் தெரிந்துகொள்ளாமல் விட்டுவிடுகிறார்கள். இதனாலேயே பல கம்பெனிகள் வாடிக்கையாளர்களை சரிவர புரிந்துகொள்ளாமல் தவறான முடிகள் எடுக்கின்றன. கேள்வி கேட்கும் குணத்தில் பெண்கள் எப்படி என்பது தான் கணவன்மார்களுக்கு கண்கலங்க தெரியுமே. கேள்வி கேட்டு குடைந்து குதறுவது பெண்களுக்கு கைவந்த கொலை. ஐ மீன், கலை. பொருள் பிரிவு, வாடிக்கையாளர், போட்டியாளர் போன்றவற்றைப் பற்றி தெரிந்திருந்தும் கேள்விகள் கேட்டு குடைந்து  புதிய தகவல்கள் பெற பெண்கள் தான் ரைட் சாய்ஸ்!

அதோடு மார்க்கெட்டிங் துறையில் பெண்களை அதிகம் சேர்த்துக்கொள்வதில் இன்னும் பல சௌகரியங்கள் உண்டு. ஒரே நேரத்தில் பல காரியங்களை செய்ய வேண்டிய சில துறைகளில் மார்க்கெட்டிங்கும் ஒன்று. டீவியில் சீரியல் பார்த்துக்கொண்டே சமையலும் செய்து குழந்தைகளுக்கு ஹோம் ஒர்க் சொல்லித் தந்து, கிடைத்த கேப்பில் துணிகளை வாஷிங் மெஷினில் போட்டு, பக்கத்து கடைக்கு ஃபோன் செய்து சாமான் ஆர்டர் செய்துகொண்டே பேப்பர் படிக்கும் நம்மிடம் பத்து வேலைகள் தந்து அதை செய்கிறோமா என்று வேவு பார்த்து நாம் செய்யாத பட்சத்தில் திருமணம் செய்த நாளிலிருந்து நான் செய்த தவறுகளை கால வரிசைப்படி கரெக்ட்டாக ஸ்லோகம் சொல்வது போல் சொல்லிக்கொண்டே அறையை பெருக்கி துடைக்கும் அசகாய சூரர்கள் பெண்கள். இந்த அஷ்டாவதானிகளை மார்க்கெட்டிங்கில் சேர்த்துக்கொள்வது கம்பெனிகளுக்கு பிரமாதமாய் பயன் தரும்.

மீட்டிங்கில் ஒருவர் ஒன்றைச் சொன்னார் என்றால் மற்றவர்கள் கேள்வி கேட்காமல் அதை ஒத்துக்கொண்டு பிஸ்கெட் டீயை தின்றுவிட்டு மீட்டிங் முடிக்கப்படுவது தான் பல சமயங்களில் ஆபீசுகளில் நடக்கிறது. சொல்லப்பட்ட விஷயம் பற்றி கேள்வி கேட்டால் தானே சொன்ன விஷயம் சரியா, செய்யத் தகுந்ததா என்பது தெரியும். இதற்காகவே  ஒன்றிரண்டு பெண்கள் மீட்டிங்கில் இருந்தால் அவர்கள் கேள்வி கேட்டு குடைந்து பேசப்படும் விஷயத்தின் ஆழம் வரை சென்று சரியான முடிவெடுக்க உதவுவார்கள்.

வாய் ஓயாமல் பேசுகிறார்கள் என்று பெண்களை குறை சொல்கிறோமே, அந்த லொட லொட பேச்சை கொண்டு மார்க்கெட்டை மட மடவென்று புரிந்துகொள்ள முடியும். வாடிக்கையாளர்களை நேரில் சந்தித்து அவர்களோடு பேச்சு கொடுத்து அவர்கள் தேவைகள், ப்ராண்ட் பற்றிய அவர்கள் கருத்துக்கள், போட்டி பொருட்களை பற்றிய அவர்கள் எண்ணங்கள் என்று எத்தனை ஃபீட்பேக் பெறமுடியும் என்று சிந்தித்துப் பாருங்கள். வாடிக்கையாளர் ஆய்வு செய்வதற்கென்றே பிரத்யேகமாக ஆர்டர் செய்து தயாரிக்கப்பட்டவர்கள் பெண்கள்!

பெண்கள் கண்டிப்பாய் இருக்கவேண்டிய இன்னொரு இடம் பொருள் வடிவமைப்பு துறை. குறிப்பாக பெண்கள் அதிகம் உபயோகிக்கும் பொருட்களின் பாக்கேஜிங்கை வடிவமைக்கும் போதும் பெண்களின் பங்களிப்பு அதில் அசாத்திய பயன் தரும். பொதுவாகவே பெண்களுக்கு அழுகுணர்ச்சி அதிகம். அவர்களை விட்டு நீங்களும் நானும் மட்டும் பொருளை வடிவமைத்தால் எப்படி இருக்கும்? தலைமுடியை கோதி விட்டுக்கொள்ளாதீர்கள். எனக்குப் புரிகிறது!

நிர்வாகத்தில் பெண்களின் பங்களிப்பு அதிகரிக்கும் ஆசை லவலேசம் கம்பெனிகளுக்கு இருந்தால் பத்து மணி முதல் ஆறு மணி வரை ஆபீசில் அமர்ந்து செய்வது தான் வேலை என்ற எண்ணத்தை விட்டொழிப்பது உசிதம். வேலை என்பது ஆபீசில் மட்டுமே செய்யப்படும் ஒன்று என்ற கோட்பாடு வழக்கொழிந்து போய்கொண்டிருக்கிறது. வீட்டிலிருந்தே உழைப்பது, ஃப்ளெக்சி ஒர்க்கிங் என்று திறமை இருந்தும் ஏதோ சில காரணங்களுக்காக முழு நேரமும் ஆபீஸ் சென்று உழைப்பவர் எண்ணிக்கை குறைந்துகொண்டு வருகிறது. இதில் பெண்கள் தான் அதிகம். அப்பேற்பட்ட பெண்களின் திறமையை பயன்படுத்தும் ஆசையிருந்தால் அவர்களை வீட்டிலிருந்தே வேலை செய்ய அனுமதிக்கலாம். வாரத்திற்கு ஒரு சில நாட்கள் மட்டும் ஒரு சில மணி நேரங்கள் ஆபிசுக்கு வந்து போக சொல்லலாம்.

இதையெல்லாம் சொல்வதால் சாஸ்திரத்திற்கு மட்டும் ஏதோ ஒரு பெண்ணை பிடித்து மார்க்கெட்டிங் துறையிலோ நிர்வாகத்திலோ அமர்த்தி ‘நீ சொன்னது போல் செய்துவிட்டேன், பெண் உரிமை வாழ்க’ என்று அதோடு உங்கள் வேலை முடிந்தது போல் பேசாமல் இருந்து விடாதீர்கள். ஆய்வு ஒன்றில் கம்பெனி நிர்வாக போர்டுகளில் ஒரே ஒரு பெண்மணி மட்டும் இருக்கும் போது மீட்டிங்களில் அவர் பேசக் கூச்சப்பட்டு அதிகம் பங்களிக்காமல் அமைதியாக இருப்பதையும் குறைந்தது மூன்று பெண்கள் போர்டு மீட்டிங்குகளில் இருக்கையில் தைரியமாக கேள்விகள் கேட்டு அதிகம் பங்களித்து நல்ல முடிவுகள் எடுக்க முடிவதையும் கண்டுபிடித்திருக்கின்றனர். அதனால் உங்கள் மார்க்கெட்டிங் முதல் நிர்வாகம் வரை முடிந்தவரை கொஞ்சம் கூடுதலாகவே பெண்களை நியமியுங்கள். உங்கள் பிசினஸும் ப்ராண்டும் தீர்க்கசுமங்கலியாய் இருக்கும்!

அதோடு ஒரு சின்ன வேண்டுகோள். என்றாவது ஆபீஸ் பக்கம் வரும் உங்கள் மனைவி உங்களை சுற்றி சகட்டுமேனிக்கு பெண்கள் இருப்பதைப் பார்த்துவிட்டு ‘யாரைக் கேட்டு இத்தனை பெண்களை வேலைக்கு சேர்த்தீர்கள்’ என்று கேட்டால் தயவு செய்து என் பெயரை கூறி தொலைக்காதீர்கள்!

மோகம் முப்பது நாள் ஆசை அறுபது நாள் என்று சொன்னவர்கள் கொரோனா எத்தனை நாள், லாக்டவுன் எவ்வளவு காலம் என்பதையும் சொல்லியிருக்கலாம். வேலை இல்லாதவன் பூனை மீசையை சரைத்த கதையாய் சைனாக்காரன் வௌவாலில் சிவனே என்றிருந்த கோவிட்டை எடுத்து வேட்டியில் விட்டுக்கொண்டு அதுவும் பத்தாமல் சைனீஸ் ஃப்ரைட் ரைஸ் போல் அதை உலகெங்கும் பார்செல் செய்து சும்மா இருந்த சங்கை ஊதி கெடுத்திருக்கிறான். சங்கு சத்தம் காதை பிளக்கிறது. காலை சுற்றிய பாம்பு விடாது போலிருக்கிறது. கை அலம்பினாலும் கைவிடமாட்டேன் என்று கழுத்தறுக்கிறது!

டிவியை போட்டால் கோவிட். பேப்பரை பிரித்தால் கொரோனா. வீட்டில் காலிங் பெல் அடித்தால் கூட ’கொரானாவா பாரு’ என்று கேட்க தோன்றுகிறது. இத்தனை லூட்டியில் அக்னிநட்சத்திர வெயில் கூட பெரியதாக தெரியவில்லை. எப்படி தெரியும், வெளியில் செல்ல பயந்து வீட்டிற்குள்ளேயே வெட்டியாய் கிடந்ததால் வெயில் எப்படியிருக்கும் என்பதே மறந்துவிட்டது. பிறந்தது முதல் என் வீட்டு சுவரே கதி என்றிருந்த பல்லி வாய் திறந்து என்னை கேட்டேவிட்டது. ‘எனக்கு தலையெழுத்து சுவரில் கிடந்து சாகிறேன். நீ ஏன் சோபாவே கதி என்று என்று கிடக்கிறாய்’. பல்லி கூட நம்மை இப்படி சில்லியாய் நினைக்கிறதே என்று நாக்கை பிடுங்கிக்கொள்ளலாம் என்று பார்த்தால் கையை எச்சை பண்ணக்கூடாதாம். கோரோனா தொற்றிக்கொள்ளுமாம். மனதார அழுது துக்கத்தை தொலைக்க கூட வழியில்லை. என்ன எழவு வாழ்க்கை இது.

எங்கு திரும்பினாலும் மாஸ்க் சகிதம் மக்கள். எந்த நேரத்தில் ‘மூடிண்டு போ’ என்று வைதோமோ இன்று அனைவரும் மாஸ்க் சகிதம் மூடிக்கொண்டு போகிறார்கள். இந்த லட்சணத்தில் என் நண்பர் எனக்கு ஃபோன் செய்து ஒரு பாடு புலம்பினார். காரில் சென்றவர் தெருவில் நடந்துசென்றுகொண்டிருந்த என்னை பார்த்து சிரித்தாராம், பதிலுக்கு நான் சிரிக்கவில்லையாம். ஏசி காருக்குள் காசி யாத்திரை போவது போல் என்னை பார்த்து அவர் சிரித்தது நினைவிற்கு வந்தது. பதிலுக்கு நானும் சிரித்தேன். என் தலையெழுத்து, மாஸ்க் போட்டிருந்ததால் நான் சிரித்தது அவருக்கு தெரியவில்லை. நீ முன்பு மாதிரி இல்லை, பழசை மறந்துவிட்டாய் அது இது என்று பேட்டரி தீரும் வரை பேசியே புலம்பிவிட்டார். அவருக்கு கை காட்டி ஹலோ சொல்லி தொலைத்திருக்கலாம். இந்த பிரம்மஹத்தி தோஷத்திலிருந்து தப்பியிருப்பேன்.

இந்த பாழாய் போன கொரோனாவல் அவமானப்படவும் வேண்டியிருக்கிறது. அன்று கடைக்கு போனவன் சாமானோடு என் மானத்தையும் வாங்கிக்கட்டிக்கொண்டேன். கடை வாசலில் நின்றிருந்தவர் என்னை பார்த்து சிரித்தார். அவர் கையில் பன்னீர் சொம்பு போல் இருந்தது. வரவேற்கிறார் என்று தலையை குனிந்தேன். ’இது தலைல தடவறதுக்கில்ல, கைய நீட்டுங்க’ என்றார். சானிடைசராம். நானாவது பரவாயில்லை, என் பின்னால் வந்த பிரஹஸ்பதி கையில் தெளித்த சானிடைசரை கோயில் தீர்த்தம் போல் பயபக்தியுடன் உறிஞ்சி தொண்டை எரிச்சலை தாங்கிக்கொண்டு தலையில் வேறு தெளித்துக்கொண்டார். நல்ல காலம், மனிதர் கடையில் அங்கப்பிரதஷணம் செய்யவில்லை. அதுவரை ஷேமம்!

இந்த லட்சணத்தில் சோஷியல் டிஸ்டன்சிங் செய் என்று பிரச்சாரம் வேறு. ஏதோ பழைய காலம் போல் ஊரே ஒன்று கூடி சந்தோஷங்களை பரிமாறி கொள்வது போலவும் கூட்டுக் குடும்பங்கள் கொஞ்சிக் குலாவி குதூகலமாய் கும்மாளமடிப்பது போலவும் நினைப்பு. கணவன் மணைவி கூட சொந்த வீட்டில் சோஷியல் டிஸ்டன்சிங் செய்து வாழும் இக்காலத்தில் தள்ளி நில் என்பவர்களை பார்த்து கொரோனாவே கபகபவென்று சிரிக்கும். இந்த லட்சணத்தில் பக்கத்தில் செல்லாதே, ஆறடி தள்ளி நில், வட்டத்திற்கு வட்டம் பாண்டி ஆடி தாண்டிப் போ என்றெல்லாம் கூறினால் பாவம் கொரோனா சிரித்து சிரித்து அதன் சின்ன வயிறே புண்ணாகியிருக்கும்!

எது எப்படியோ ஒண்ட வந்த பிடாரி ஊர் பிடாரி ஆகிவிட்டது. கலியன் பூங்குன்றனார் கூறியது கரெக்ட். யாதும் கோவிட் யாவரும் கொரோனா. கவிஞர் கண்ணதாசன் இன்று இருந்திருந்தால் ‘வூஹானில் விளையாடி, விமானத்தில் கொடி சீவி வளர்ந்த வில்லங்கமே, கோயம்பேடு ஹோல்சேல் இடம் தோன்றி, ரீடெயில் கடையெங்கும் விரிந்த தலையங்கமே’ என்று பாடியிருப்பார்!

என்ன நேர்த்திக்கடனோ நாம் மூன்று மாதமாக வயிற்றில் புளியை கரைத்துகொண்டு பயத்தில் கொரோனாவை நிரைமாத கர்ப்பிணியாய் சுமக்கிறோம். எப்பொழுது டெலிவரி ஆகும் தெரியவில்லை. கஜ கர்ப்பம்! ஒருவித கடுப்பாகி பலவித வெறுப்பாகி வரவர அநியாயத்திற்கு போர் அடிக்கிறது. இந்த கரோனா கர்மம் எப்பொழுது ஒழியும் என்று புரியவில்லை. தடுப்பூசி கண்டுபிடிக்க மினிமம் ஒன்றறை வருடம் ஆகலாமாம். இதற்கு மருந்தே கிடையாது என்கிறது இன்னொரு கூட்டம். பெரிய மனது பண்ணி கொரோனாவே காலி செய்துகொண்டு போனால் தான் உண்டு போலிருக்கிறது.

சொன்னால் நம்ப மாட்டீர்கள். நான் படும் ப்ரான அவஸ்தையைப் பார்த்து என் லாப்டாப் கூட என்னிடம் ’வைரஸ் அட்டாக் செய்யும் என்று எனக்கு ஆண்டி-வைரஸ் வாங்கி இன்ஸ்டால் செய்தாயே, இன்னுமா உனக்கென்று ஒரு ஆண்டி வைரஸ் மருந்து வாங்க துப்பில்லை’ என்று என் காது பட கூறுயது. வயிறு எரிகிறது. வரும் கோபத்திற்கு எந்த சைனாக்காரனாவது கையில் கிடைத்தால் அவன் மூக்கோடு முழு முகத்தையும் சப்பையாக்காமல் விடமாட்டேன். இது அவன் அனுப்பிய கொரோனா மீது சத்தியம்!

வேறு வழி ஏதும் தெரியவில்லை. கட்டிய மணைவியைப் போல் இந்த கர்மத்தோடும் பல்லைக் கடித்து சகித்துக்கொண்டு பொறுமை காக்கவேண்டும் போலிருக்கிறது. கொரோனா கவலையை துறக்க முடியவில்லை என்றால் என்ன, மறந்து தொலைக்கலாம் என்று முடிவு செய்திருக்கிறேன். மறப்பது நமக்கு ஒன்றும் பெரிய விஷயமில்லையே. எவ்வளவு தான் ஃபைனான்ஸ் கம்பெனி ஏமாற்றி தலையில் மிளகாய் அரைத்தாலும் அதை மறந்து அதிக வட்டிக்கு ஆசைப்பட்டு ‘சாரதா தேவியே’ என்று அரைவேக்காடு கம்பெனிகளில் பணத்தை நாம் தொலைப்பதில்லையா. இந்த புண்ணிய பூமியை கூறு போட்டு அரசியல்வாதிகள் விற்று கூத்தடித்தாலும் அதை அடுத்த தேர்த்தலில் மறந்து இன்னார் வந்தால் தெருவில் தேனும் தினைமாவும் பெருக்கெடுத்து ஓடும் என்று ஓட்டு போடுவதில்லையா. அது போல் கரோனாவையும் மறக்க முயற்சிப்போம். முயன்றால் முடியாதது இல்லையாமே. ‘மறதி நம் தேசிய வியாதி’ என்று  அழகாய் சொல்லியிருக்கிறாரே நம் ஸ்ரீரங்கத்து தேவதை திரு சுஜாதா!

இத்தனை களோபர குழப்ப ககரோனாவை அவ்வளவு எளிதில் மறந்துவிட முடியுமா? பேஷாய் முடியும் என்கிறார்கள் உளவியலாளர்கள். மனித மூளை மறந்தே தீருமாம். முக்கிய மேட்டர்களை நினைவில் வைத்துக்கொள்ள மற்றதை கணகாரியமாய் மறந்துவிடுமாம். நினைவுகளை மறப்பது தற்செயலாய் நடக்கும் ஒன்றில்லையாம். மனித மூளை ஃபுல் டைம் செயலாற்றி செய்யும் விஷயமாம். ’நினைவு என்பதே மறக்க தான்’ என்கிறார் கனடா நாட்டு காக்னிடிவ் சைக்காலஜிஸ்ட் ‘ஆலிவர் ஹார்ட்’. நினைவுகளின் ந்யூரோபயாலஜியை ஆராய்ச்சி செய்யும் இவர் மனித மூளையில் நினைவுகள் சரியாய் வேலை செய்ய மறதி அவசியம் என்கிறார். நம் வயிற்றில் பால் வார்க்கும் இந்த புண்ணியவான் எங்கிருந்தாலும் நன்றாய் இருக்கட்டும்!

மறப்பது பெரிய விஷயமுமல்ல, பாவமுமல்ல. தினப்படி வாழ்வில் பல விஷயங்களை மறக்கிறோம். இதற்குக் காரணம் நம் கவனமும் ஃபோகஸும் உலகை புரிந்துகொள்ள மட்டுமே முனைகிறது. அதை ஞாபகம் வைத்துக்கொள்ள அல்ல. செயல் முக்கியம். நினைவுகள் முக்கியமல்ல. தற்சமயத்தை மட்டுமே நினைக்கிறோம். அதனால் தான் எதையோ எடுக்க ரூமுக்குள் சென்று எதை எடுக்க வந்தோம் என்பதை மறக்கிறோம். அறைக்குள் செல்வது என்ற செய்கையை சாதிக்க மனதில் நினைத்தோமே ஒழிய அதை ஞாபகம் வைத்துக்கொள்ளவேண்டும் என்று நினைப்பதில்லை!

மறதியெல்லாம் வாழ்க்கைக்கு ஓகே. வியாபாரம் செய்யும் எனக்கு எதாவது சொல்லித் தொலையேன் என்று நீங்கள் கூறுவது கேட்கிறது. அதற்குத் தான் வருகிறேன்.

தொழில் பற்றிய கவலை இனி உங்களுக்கு வேண்டாம். உங்கள் வாடிக்கையாளர்கள் மீண்டு வருவார்கள். உங்களிடம் மீண்டும் வருவார்கள். ஆருடம் கூறவில்லை. அறிந்ததை கூறுகிறேன். ‘கொரோனா’ என்று மெக்சிகோ நாட்டு பியர். பிரசித்திப்பெற்றது. பல வருடங்களாய் உலகமெங்கும் சக்கை போடு போடும் ப்ராண்ட். அதை ஒரு வாய் குடித்தால் சொர்க்கம் தெரியுமாம். குடித்தவர் கூற கேட்டிருக்கிறேன். ஆண்டுக்கு பல மில்லியன் டாலர் வருவாய் ஈட்டி தரும் இந்த கொரோனா பியருக்கு வந்தது சனி அதன் பெயர் ரூபத்திலேயே. கரோனா பயத்தில் இனி எவன் கரோனா பியர் குடிப்பான் என்று தானே நினைக்கிறீர்கள். அதற்கு மாஸ்க் போட்டு, சானிடைசர் தேய்த்து உலகம் மொத்தமாய் சோஷியல் டிஸ்டன்சிங் செய்திருக்கும் என்று தான் நானும் நினைத்தேன்.

இல்லை. முன்பை விட இப்பொழுது தான் கொரோனா பியர் விற்பனை பிய்த்துக்கொண்டு பறக்கிறதாம். பாட்டில் பாட்டிலாய் நுரைத்துக் கொண்டு சிரிக்கிறதாம். எந்த தொண்டை குழியை கரோனா தாக்கும் என்று விஞ்ஞானிகள் பயமுறுத்தினார்களோ அந்த தொண்டைக்கு உலகெங்கும் அபிஷேக ஆராதனையே நடக்கிறதாம். ’ஒய் கொரோனா ஃபியர், வென் கொரோனா பியர் இஸ் ஹியர்’ என்று கூறாத குறை தான் போங்கள். சைனா கரோனா மெக்சிகோ கொரோனாவிடம் தோற்றுவிட்டது. ஸோ, கவலை வேண்டாம். இந்த கொரோனாவும் கடந்து போகும். உங்கள் தொழிலும் நிமிர்ந்து நிற்கும். நம்பிக்கை பெறுங்கள். இந்த சந்தோஷத்தை கடை திறந்தவுடன் கொரோனா குடித்து கொண்டாடுவோம். சியர்ஸ்!

I had wanted to write about successful marketing companies for some time now. Not chronicling their history as much as sharing their secrets of success sprinkled with a few trivia and tidbits. While reading the Fortune magazine today, I spotted one such company that I thought could kick start this series. McDonald’s!

Though quintessentially American, McDonald’s has grown to be a 37,800+ restaurant colossus spanning 120+ countries with annual turnover of 21 billion dollars. The gargantuan size of the brand could be gauged by its turnover being more than KFC, Subway, Burger King, Pizza Hut and Taco Bell combined! Not bad for a company whose first day sales from its first restaurant in 1955 were a mere $366.12.

Though the company had a successful first fifty years or so, the brand was stagnating by the turn of the century. To make matters worse, was the sudden demise of their then CEO and his replacement too having to resign since been diagnosed with cancer. During those troubled times stepped in Jim Skinner its current CEO who had started his career in 1962 working in a McDonald’s kitchen. In fact, this is one of the many reasons for the company’s success. Most of its top execs have worked on the shop floor and hence know the pulse of the consumer.

Skinner is a hands-on CEO who perennially checks on his restaurants and delegates powers lower down to make sure the giant organization doesn’t turn bureaucratic. Skinner is obsessed with satisfying customers, even if it comes at the expense of his own ideas and preferences. A few years ago the company did extensive research on new coffee-cup lids and came out with a version that customers liked but Skinner didn’t. Instead of overruling the research, like most CEO’s would have, Skinner approved the new design and, in the process, came up with his own solution: he keeps a stash of the old lids on hand when he drinks coffee!

McDonald’s is renowned for its spotless service delivered day in and day out. Not an easy task considering it has more than 1.7 million employees across the world. How do they manage? Training; and training in their own facility called Hamburger University near their headquarters at Oak Brook, Illinois, a western suburb of Chicago. This sprawling University is a 130,000-square-foot training facility training McDonald’s employees in the various aspects of restaurant management. More than 80,000 restaurant managers, mid-managers and franchisees have graduated from this facility majoring in Burgers and with an elective in French fries!

The other fascinating facet of McDonald’s is the speed with which it delivers its food. While the category is fast food, McDonald’s is even faster! R&D is constantly egged by marketing to come up with new dishes and it constantly does. But if the new product overly complicates the kitchen and slows deliveries, the product is not launched; period. This always doesn’t endear Skinner to his finance department. But he always sides with marketing and dismisses those objections with a simple comment: “I want to remind you that it’s harder to make money than it is to count it!”

As a side dish, pun intended, though not McDonald’s doing but symptomatic of its towering presence and influence, its Big Mac serves not just hungry mouths but eager economists too. Through the Big Mac Index! Developed by The Economist magazine a quarter century ago, the Big Mac index uses the price of McDonald’s burger in different countries to construct an informal (but surprisingly accurate) indicator of real exchange rate.

India, which makes a debut in the index a few years ago, was found to have one of the most undervalued currencies vis-a-vis the dollar – even more than the Chinese Yuan. That is some fast food for thought!

McDonald has been growing at more than 5% in U.S and much more across the world. In a slow economy, that’s speedy growth from a fascinating fast food company!

People kept asking CEO Skinner when he was going to retire. His response: ‘When I run out of my old coffee-cup lids’!

மார்க்கெட்டிங் பற்றி முதல் போஸ்ட்டில் மேலோட்டமாக மேய்ந்தோம். இதில் ப்ராண்டிங் பற்றி பேசுவோம்.

விற்கும் பொருள், சேவை தான் ப்ராண்ட் என்றே பலர் நினைக்கிறார்கள். விற்பதால் மட்டுமே எந்த பொருளோ, சேவையோ ப்ராண்டாகாது. பெயர் வைத்து விற்பதாலும் அவை ப்ராண்ட் ஆகிவிடாது. வெறும் பெயர் வைப்பதல்ல ப்ராண்ட். ’சீயான் விக்ரம்’ சொல்வது போல் ப்ராண்ட் என்பது ’அதுக்கும் மேல’!

ப்ராண்ட் என்பது ஒரு பொருளையோ சேவையையோ தனியாய் இனங்கண்டு கொள்ளச் செய்து அப்பொருளை, சேவையை போட்டியாளர்களிடமிருந்து தனித்துப், பிரித்துக் காட்ட உதவும் பெயரோ, குறியீடோ, சின்னமோ, வடிவமைப்போ அல்லது இவற்றின் கலவை.

மூச்சு முட்ட முழுசாய் இப்படி முறையிட்டிருப்பது நானல்ல; அமெரிக்க மார்க்கெட்டிங் அசோசியேஷன் (AMA) என்னும் அமைப்பு,

ப்ராண்ட் என்பது வெறும் பொருள் அல்ல. பொருள் என்பது ஒரு பொருள் பிரிவை குறிப்பது. அவ்வளவே. ப்ராண்ட் என்பது நல்ல பொசிஷனிங் அமையப் பெற்று தனித்துவம் வாய்ந்து இருப்பது. விற்கும் பொருளிற்கு தெளிவான பயன் அளித்து அதை மற்ற பொருட்களிலிருந்து வித்தியாசப்படுத்தி தனித்துவமாய் செய்யும் போது தான் ப்ராண்ட் என்ற அந்தஸ்த்தைப் பெறுகிறது.

சோப் என்பது பொருள். ’லக்ஸ்’ என்பது ப்ராண்ட்.

சமையல் எண்ணெய் என்பது பொருள். ‘சஃப்போலா’ என்பது ப்ராண்ட்.

பாங்க் என்பது சேவை. ‘எல்ஐசி’ என்பது ப்ராண்ட்.

மல்டிப்ளெக்ஸ் என்பது அனுபவம். ‘சத்யம்’ என்பது ப்ராண்ட்.

பொருள் வகைகள் பல உண்டு. ஒவ்வொரு பொருள் வகையில் பல பொருட்கள் உண்டு. மற்ற பொருட்களிலிருந்து வித்தியாசப்பட்டு தெரியும் போது தான் எந்த பொருளும் ப்ராண்ட் ஆகிறது. சோப் என்ற பொருள் வகையில் ஏகப்பட்ட கிராக்கிகள் உண்டு. ஆனால் சினிமா ஸ்டார் போல் கவர்ச்சியான அழகு வேண்டும் என்று நினைக்கும் வாடிக்கையாளர்கள் விரும்பி வாங்குவது லக்ஸ். குளிக்கும் சோப்பில் ஆரோக்கியம் வேண்டும் என்று தேடும் வாடிக்கையாளர்கள் தேர்ந்தெடுப்பது ‘லைஃப்பாய்’. ஹெர்பல் தான் எனக்கு ஏற்றது என்று எதிர்பார்ப்பவர்கள் ஏற்பது ‘ஹமாம்’. தனியாய், தனித்துவமாய் தெரிவதால் தான் இவை ப்ராண்டுகள் ஆகின்றன. வெற்றியும் பெறுகின்றன.

பொருள், சேவை, அனுபவம் எதுவாய் இருந்தாலும் ப்ராண்ட் செய்யப்படலாம். செய்யப்படவேண்டும். செய்யவில்லை என்றால் அது செய்வினை செய்யப்பட்டது போல் செத்துக் போகும். தியேட்டர் என்பது மக்களுக்கு அனுபவம் என்ற பயனைத் தருவது. சென்னையில் எத்தனையோ தியேட்டர், மல்டிப்ளெக்ஸ் இருந்தாலும் ’சத்யம் மல்டிப்ளெக்ஸை’ மக்கள் தேடிப் போய் பார்ப்பது சத்யம் வித்தியாசமாய் தெரிவதால். தனித்துவமாய் மிளிர்வதால்.

மக்கள் பொருளை வாங்குகிறார்கள்; ப்ராண்டை தேர்ந்தெடுக்கிறார்கள். அனைவரும் டூத்பேஸ்ட் வாங்குகிறோம். ஆனால் வெவ்வேறு ப்ராண்டுகளை தேந்தெடுக்கிறோம். அங்கு தானே வித்தியாசப்படுகிறோம். அந்த வித்தியாசம் தான் ப்ராண்ட். அப்படி வித்தியாசப்படுத்திக் காட்டுவது தான் ப்ராண்டிங்.

மாட்டுத் தீவனம் முதல் மைசூர்பாக்கு வரை, டியோடரண்ட் முதல் டிடெர்ஜண்ட், துணிக்கடை முதல் நகைக்கடை வரை விற்கும் எதையும் ப்ராண்ட் செய்யலாம். செய்யவேண்டும். செய்தால் தான் விற்கவே முடியும். அதற்குரிய அனைத்து செயல்களையும் செம்மையாய் செய்வதற்கு பெயர் தான் ப்ராண்டிங். அனைத்தயும் செவ்வனே செய்து, பக்குவமாய் பராமரித்து, பேனிப் பாதுகாப்பவரே மார்க்கெட்டர்.

வெறும் பெயர் வைப்பதல்ல ப்ராண்டிங் என்பதை உதாரணம் கொண்டு பார்ப்போம். தீப்பெட்டி பொருள் வகையிலுள்ள ப்ராண்டுகள் சிலதை கூறுங்கள், பார்ப்போம்?

என்ன, பெரியதாய் ஒன்றும் தோன்றவில்லையா? யோசித்தது போதும் விடுங்கள். ஷாம்பு பொருள் பிரிவிலுள்ள ப்ராண்டுகள் சிலதை கூறுங்கள் என்று நான் கேட்டிருந்தால் குறைந்தது பத்து ப்ராண்டுகளின் பெயர்களையாவது கூறியிருப்பீர்கள். கோலா, ஆயுள் காப்பீடு, பாங்க், கார் என்று எந்த பொருள் பிரிவை கேட்டிருந்தாலும் உங்களால் பல ப்ராண்டுகளின் பெயர்களை கூறியிருக்க முடியும்.

ஏன், வத்திப் பெட்டி பொருள் வகையை நினைத்தால் மட்டும் மனமும், மூளையும் நமுத்துப் போய் படீரென்று பற்ற மாட்டேன் என்கிறது?

வத்திப் பெட்டியில் ’மயில்’, ‘கடல்’, ‘புறா’, ‘ஸ்டார்’ என்று ஏகப்பட்ட பெயர்கள் உண்டு. பெயர் வைத்ததால் மட்டுமே இவை ப்ராண்டுகள் ஆவதில்லை. மற்ற வத்திப் பெட்டிகள் போலவே ஒவ்வொரு வத்திப்பெட்டியும் இருந்து தனித்துவமாய் தெரியாமல் கூட்டத்தோடு கோவிந்தா போட்டால் தனியாய் எப்படி தெரியும்? ப்ராண்ட் என்ற அந்தஸ்த்து பெற்று எப்படி எரியும்? திருப்பதி கோயில் வாசலில் நின்று பார்த்தால் எல்லா மொட்டைகளும் ஒன்று போல் தானே இருக்கும்? அதில் குறிப்பிட்ட ஒருவரை கண்டுபிடிப்பது என்பது சிரமமான காரியம் அல்லவா!

வத்திப்பெட்டியில் எப்படி தனியாய் தெரிவது? வித்தியாசப்பட்டு நிற்பது என்று தானே நினைக்கிறீர்கள்?

முடியும். முடிந்திருக்கிறது. வாடிக்கையாளருக்கு மற்ற தீப்பெட்டி அளிக்காத பயனை அளிக்கும் போது ஒரு வத்திப் பெட்டியால் மட்டும் தனியாய் நிற்க முடிந்திருக்கிறது. ப்ராண்டாய் பரிமளிக்க முடிந்திருக்கிறது. அந்த ப்ராண்ட் பெயர் ‘ஹோம் லைட்ஸ்’.

பெரிய சைஸ் தீப்பெட்டி. அதனால் மற்ற தீப்பெட்டிகளை விட எளிதாக பிடித்து,  பெண்கள் அடுப்பை ஏற்ற முடிகிறது. அடுப்பை என்ன, அடுக்குமாடி கட்டிடத்தையே ஏற்றலாம். அத்தனை பெரிய வத்திப் பெட்டி. குச்சிகள் பெரியதாக தடிமனாக இருக்கும். அதனால் ஐந்து முகங்களை கொண்ட குத்து விளக்கைக் கூட கை விரலை சுட்டுக்கொள்ளாமல் சுகமாய், சௌகரியமாய் ஏற்றலாம். வத்திப் பெட்டியின் மீது ரேடியம் ஒட்டப்பட்டிருக்கும். அதனால் கரண்ட் போனால் கூட இருட்டில் அந்த தீப்பெட்டி பளிச்சென்று கண்ணுக்குத் பிரகாசமாய் தெரியும்.

வாடிக்கையாளர்களுக்கு தேவையான இத்தனை வசதிகளோடு ‘விம்கோ’ என்ற நிறுவனத்தால் ஹோம் லைட்ஸ் என்று பெயர் கொண்டு அறிமுகப்படுத்தபட்டது இந்த ப்ராண்ட். இன்று மார்கெட்டில் ஜகத்ஜோதியாய் கொழுந்து விட்டு எரிகிறது. ஒரு சாதாரன தீப்பெட்டியை ப்ராண்ட் செய்ய முடியுமா என்று யோசித்தீர்களே, அதே தீப்பெட்டியை ப்ராண்டாக்க முடியும், இதோ இப்படித் தான் ஆக்கியிருக்கிறோம் என்று அழகாய் காட்டியிருக்கிறது விம்கோ. ப்ராண்டிற்கு தனியாய் ஒரு ஐடெண்ட்டி தந்து. மற்ற வத்திப் பெட்டிகளிலிருந்து வித்தியாசப்படுத்தி. வாடிக்கையாளர்களுக்கு வசதிகள் வழங்கி.

சாதாரண பொருளாய், வெறூம் ஒரு பெயராய் இருந்த ஒரு ஆர்டினரி தீப்பெட்டியை ப்ராண்டாக்கி வெற்றிப் பெற்றதன் அடையாளம் தான் ஹோம் லைட்ஸின் அதிக விலை. மற்ற தீப்பெட்டிகள் ஒரு ரூபாய்க்கு விற்க ஹோம் லைட்ஸின் விலை ஐந்து ரூபாய். அதாவது ஐந்து மடங்கிற்கு அதிகமான லாபம். ‘தீப்பெட்டி கொடுப்பா’ என்று பொதுவாய் கடைக்காரரிடம் கேட்டவர்கள் இன்று ‘ஹோம் லைட்ஸ் கொடுப்பா’ என்று கேட்டு வாங்கிச் செல்கின்றனர்.

இது தான் ப்ராண்ட். இதற்குத் தான் ப்ராண்டிங். இதுவே வெற்றிக்கு வழி.

Do you know Clerihew? No, it’s not a brand or a company or an author of a marketing book. A clerihew is a four-line poem that pokes fun at the famous. It was invented by a British writer named Edmund Clerihew Bentley (1875 – 1956) and hence the name.

Clerihew’s mini verses have three rules:

  • They rhyme aabb
  • They are about a celebrity named in the first line
  • And they have no meter

Here is an example that should explain what Clerihew is and how the rules apply.

Actor Harrison Ford

Was feeling extraordinarily bored

So he grabbed his hat and picked up his bones

And starred in yet another Indiana Jones

Now, why am I talking about Clerihews? I just wanted to introduce this interesting concept so you can try your hand at it. To get you started here is one from me.

A mobile brand called Airtel

Decided to do something fatal

They ventured into DTH under the same name

And realized they were playing a losing game